ذکر مصائب رزم و شهادت سیدالشهدا علیه‌السلام ( قتلگاه)
به هم زد لشکری را گرچه تنها بود و بی‌یاور ولی داغ دل ایـتام امـانش را بـرید آخر برادر می‌رسد گودال و خواهر می‌رود از حال چه می‌گویم زبانم لال، شاید بشنود مادر جدا افتاده‌اند اما یکی هـستند، می‌بیـنی؟ دمی غافل نمی‌مانند ز احوالات یکدیگر به جان ذره‌هـای کـائـنات افـتاده آشوبی نمی‌میرد چرا شاعر، نمی‌خکشد چرا جوهر؟ حسین افتاده و دارد خودش جان می‌دهد کم کم چه اصراری ست اینگونه بتازد بر تنش لشکر؟ پدر انگشترش را در رکوعش داده بود؛ آری پسر در سجده هم انگشت می‌بخشد هم انگشتر یکی دنبال پیراهن، یکی سوی کلاخودش یکی با دست لرزان آمده در جستجوی سر نه عیبی دارد آن دِشنه، نه جانی دارد این تشنه ولی از مادرش زهرا خجالت می‌کشد خنجر دوان برگشت سمت خیمه‌ها خواهر سراسیمه که می‌آیند سوی خیمه‌هایش قوم غارتگر فراری می‌دهد ایتام را در غربت صحرا مبادا گُر بگیرد چادری، سوزد دل دختر چه با زحمت خودش را می‌رساند باز تا گودال چه بی صبرانه می‌آید به بالای سرش خواهر نمی‌دانم چه شد اما زمین افتاد با صورت نمی‌دانم چه دید اما نکرد این صحنه را باور که این سو تیر ماند و نیزه ماند و پیکری صدچاک که در آنسو نماند از خیمه‌ها جز خاک و خاکستر ستون آسمان‌ها را تکان داد آه آن محزون که یا جداه در خون نور چشم خویش را بنگر منم زینب، بگو این دم چه سازم بین نامحرم؟ کجا دیدی در این عالم، کسی از من پریشان تر؟ کجا رفت آن محبت‌ها، کجا شد جای آن بوسه؟ که حتی نقطه‌ای سالم نمی‌یابم در این پیکر به خود لرزید عرش آنجا که زینب ناله زد یا رب برای چون تو معبودی چه قربانی از این بهتر؟ کسی که پاسخ هل من معینش را نداد امروز نمی‌دانم چه پاسخ می‌دهد فردا به پیغمبر سری اینک شکستند و سری بالای نی بستند زمین غوغا، زمان غوغا، جهان غوغاست سرتاسر زمان از دست رفت و سرخ شد خورشید عاشورا مهـیای سفـر هستم ولی بی‌قـاسم و اکبر لگد روزی به در خورد و به پیکر می‌خورد امروز بماند اهل دنیا را جهانی بی‌در و پیکـر |